Περιγραφή:

 

Ο φοίνικας είναι χαρακτηριστικό δέντρο της τροπικής ζώνης. Υπάρχουν περίπου 17 είδη, διαφορετικά ανάλογα με την περιοχή που αυτοφυούν: παραποτάμια και παραλίμνια είδη της σαβάνας, είδη των ερήμων, του ισημερινού δάσους, καθώς και της Μεσογείου. Στην Ελλάδα, αυτοφυής είναι ο κρητικός φοίνικας, που ανήκει στο είδος του «Θεόφραστου» (Phoenix Theophrasti), δημοφιλής στις απεικονίσεις των μινωικών ανακτόρων. 

Οι φοίνικες είναι αειθαλή δένδρα, με σχετικά αργό ρυθμό ανάπτυξης. Η ξηρή ατμόσφαιρα, οι υψηλές θερμοκρασίες και το άφθονο νερό για πότισμα είναι βασικά για την ανάπτυξη τους. Ο κορμός τους είναι ευθύς και κατακόρυφος. Στην κορυφή του αναπτύσσονται μεγάλα σύνθετα φύλλα, με μήκος από 2 ως 5 μέτρα. Έχουν μικρά κίτρινα άνθη και καρπούς, τους χουρμάδες. Οι φοίνικες μπορούν να πολλαπλασιάζονται από μόνοι τους, από τους πεσμένους στο έδαφος σπόρους προηγούμενων ετών.

​

Χρήση & Ιστορία:

 

Οι φοίνικες έχουν μεγάλη καλλωπιστική αξία και χρήση στην κηποτεχνία και παρκοτεχνία. Οι καρποί ορισμένων ειδών είναι εδώδιμοι.

Το όνομα αποδίδεται πιθανόν στην αρχική περιοχή μεταφοράς τους, τη Φοινίκη (σημερινή περιοχή των Λιβάνου, Ισραήλ και Συρίας), παρόλο που είναι ενδημικά δέντρα της Βόρειας Αφρικής. 

Στη Μινωϊκή και Μυκηναϊκή εποχή, ο Φοίνικας συσχετίστηκε με τη μεταθανάτια ζωή. Συμβόλιζε το «αειθαλές», τη γονιμότητα και την καρποφορία. Στη μυθολογία είναι στενά συνδεδεμένος με τον Απόλλωνα, ο οποίος γεννήθηκε στη Δήλο στη σκιά ενός φοίνικα. Η αδερφή του θεού, Άρτεμις, διατηρούσε στην Αυλίδα ένα δάσος από φοίνικες. Στην αρχαία Ελλάδα και στη Ρώμη ο κλάδος φοίνικα, όπως και ένα στεφάνι από δάφνες, θεωρείτο σύμβολο νίκης, και με αυτό έστεφαν του νικητές αγώνων. Στη χριστιανική παράδοση, με τα κλαδιά του φοίνικα (βαΐα) οι Ιουδαίοι καλωσόρισαν τον Χριστό στην είσοδό Του στην Ιερουσαλήμ.