Περιγραφή:

 

Η δάφνη είναι θάμνος ή μικρό αειθαλές δέντρο με αργό ρυθμό ανάπτυξης. Απαντάται ως αυτοφυής στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο. Τα φύλλα της είναι εναλλασσόμενα, λογχοειδή, με βαθυπράσινο χρώμα. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους είναι λίγο πικρή. Τα μικρά κίτρινα άνθη βγαίνουν τον Μάρτιο με Απρίλιο. Ο μαύρος καρπός της έχει σχήμα και μέγεθος μικρής ελιάς. Το φυτό ευδοκιμεί σε ασβεστολιθικά και καλά αρδευόμενα εδάφη. Ο πολλαπλασιασμός του γίνεται συνήθως με σπέρματα, αλλά και με μοσχεύματα ή παραφυάδες.

​

Χρήση & Ιστορία:

 

Τα φρέσκα φύλλα της δάφνης συλλέγονται όλο τον χρόνο και χρησιμοποιούνται στη μαγειρική για να αρωματίζουν φαγητά. Τα φύλλα και οι καρποί της περιέχουν αιθέρια έλαια με χαρακτηριστικό άρωμα.

Στην Ελλάδα η δάφνη ήταν γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα. Σύμφωνα με τον μύθο, η Δάφνη ήταν μια νεαρή, όμορφη νύμφη, κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού. Είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη και το κυνήγι και όπως η θεά, αρνιόταν να παντρευτεί. Ο Απόλλωνας την ερωτεύθηκε και την κυνήγησε. Η κοπέλα φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να τη βοηθήσει. Εκείνος την προστάτευσε μεταμορφώνοντάς τη σε δέντρο που ρίζωσε στις όχθες του ποταμού. Ο Απόλλωνας έκοψε μερικά κλαδιά, έπλεξε και φόρεσε ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν. 

Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων. Έτσι, ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή. Στην αρχαιότητα ήταν επίσης γνωστές οι θεραπευτικές της ιδιότητες. Αναφέρεται ότι η Πυθία του Μαντείου των Δελφών πριν δώσει τον χρησμό της μασούσε φύλλα δάφνης.