Περιγραφή:

 

Το πεύκο είναι αειθαλές, κωνοφόρο δένδρο. Ο φλοιός του είναι παχύς και αυλακωτός, τα φύλλα του βελονοειδή και φύονται κατά σπονδύλους, παραμένοντας στο πεύκο από 2 ως 17 χρόνια. Είναι μακρόβιο δέντρο, με τα είδη του να φτάνουν σε ηλικία τα 100 μέχρι 1.000 έτη ή περισσότερο. Μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 80 μέτρα, αλλά η πλειοψηφία των ειδών του είναι ανάμεσα στα 15 με 45 μέτρα. Αγαπά το φως και είναι ανθεκτικό στην ξηρασία.

Τα άνθη του πεύκου είναι γνωστά με την ονομασία κουκουνάρια. Η αναπαραγωγή των πεύκων γίνεται μέσω αυτών. Κατά την άνοιξη οι γυρεόσακοι ανοίγουν και με τον άνεμο σκορπούν τη γύρη. Τα λέπια στα θηλυκά κουκουνάρια ανοίγουν, δέχονται τη γύρη και κλείνουν. Η γονιμοποίηση γίνεται την επόμενη άνοιξη.

Τα πεύκα αποτελούν πρόδρομα είδη στα δασικά οικοσυστήματα κι εγκαθίστανται σε ακραία περιβάλλοντα σχηματίζοντας φυτοκοινωνίες, που διαμορφώνουν το περιβάλλον για τα επερχόμενα είδη.

 

Χρήση & Ιστορία:

 

Tο πεύκο αποτελεί αναμφισβήτητα το πολυτιµότερο µελισσοκοµικό φυτό της χώρας µας. Το πευκόµελο είναι η βάση της παραγωγής µελιού στην Ελλάδα, µε ποσοστό 60% περίπου της συνολικής παραγωγής και είναι µέλι εξαιρετικής ποιότητας.

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, η προέλευση του πεύκου αποδίδεται στη μεταμόρφωση της νύμφης Πιτύος. Η κόρη βρέθηκε εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δύο θεούς που την ερωτεύτηκαν, τον Βορέα και τον Πάνα. Η προτίμηση της Νύμφης στον Πάνα, προκάλεσε τη ζήλια του Βορέα που την έριξε από έναν βράχο. Τη λυπήθηκε η Γη και μεταμόρφωσε το σώμα της σε πεύκο. Σαν δέντρο πια κοσμεί το μέτωπο του θεού της με στεφάνια από τα κλαδιά της, ενώ το χάιδεμα των κλαδιών της από το φύσημα του Βορέα (βοριά) προκαλεί τον θρήνο της.